May isang sapatero na ubod ng hirap at may materyales lang para sa isang pares na sapatos. Isang gabi ginupit na niya at inihanda ang mga materyales para gawin sa umaga ang sapatos.
Anong laking gulat niya nang magisnan niya kinaumagahan na yari na ang mga sapatos at kay husay pa ng pagkakagawa! Madaling naipagbili niya ang sapatos at nakabili siya ng materyales para sa dalawang pares.
Inihanda na uli ang mga gagamitin para sa kinabukasan. Paggising niya sa umaga nakita uli na yari na ang dalawang pares na sapatos.
Naipagbili niyang madali ang mga sapatos at bumili naman siya uli ng mga gamit para sa apat na pares. Inihanda niya uli ito sa mesa para magawa sa umaga.
Ganoon na naman ang nangyari, na tila may tumutulong sa kanya sa paggawa ng mga sapatos. Kinalaunan, sa tulong ng mahiwagang mga sapaterong panggabi, gumaling ang buhay ng sapatero.
“Sino kaya ang mabait na tumutulong sa akin,” tanong niya sa asawa.
“Sino nga kaya? Gusto mo, huwag tayong matulog mamaya at tingnan natin kung sino nga siya?” alok ng babae.
Ganoon nga ang ginawa ng mag-asawa kinagabihan. Nagkubli sila sa likod ng makapal na kurtina para makita kung ano nga ang nangyayari sa gabi. Nang tumugtog ang alas dose, biglang pumasok sa bintana ang dalawang kalbong duwende.
Tuloy-tuloy ito sa mesa at sinimulan agad ang pagtatrabaho. Pakanta-kanta pa at pasayaw-sayaw pa na parang tuwang-tuwa sila sa paggawa. Madali nilang natapos ang mga sapatos at mabilis din silang tumalon sa bintana.
“Mga duwende pala!” sabi ng babae. “Kay babait nila, ano?”
“Oo nga. Paano kaya natin sila pasasalamatan? Ayaw yata nilang magpakita sa tao.”
“Hayaan mo. Itatahi ko sila ng mga pantalon at baro at iiwan na lang natin sa mesa sa gabi.”
Dalawang pares na maliliit na pantalon at dalawang pang-itaas ang tinahi ng babae para sa mga matutulunging duwende. Ipinatong nila ito sa mesa kinagabihan at nangubli uli sila sa likod ng kurtina.
Tuwang-tuwa ang maliliit na sapatero nang makita ang mga damit dahil nahulaan nilang para sa kanila iyon. Isinuot nila ang mga ito at sumayaw-sayaw sa galak.
Pagkatapos nilang magawa ang mga sapatos na handang gawin, mabilis silang tumalon sa bintana na suot ang mga bagong damit.
Buhat noon hindi na bumalik ang dalawang duwende ngunit nagpatuloy naman ang swerte sa buhay ng mag-asawa na marunong gumanti sa utang na loob.
Buod
Ang kwento ay tungkol sa isang mahirap na sapatero na may materyales lamang para sa isang pares ng sapatos. Ginupit at inihanda niya ang mga materyales upang gawin ang sapatos kinabukasan. Nang sumunod na araw, nagulat siya na ang sapatos ay natapos na at magaling ang pagkakagawa. Dahil dito, naipagbili niya agad ang sapatos at nakabili ng materyales para sa mas maraming pares ng sapatos. Tuwing gabi, inihahanda niya ang mga materyales at tuwing umaga ay natatapos na ang mga sapatos.
Nagtaka ang sapatero at ang kanyang asawa kung sino ang tumutulong sa kanila, kaya nagpasya silang magmasid sa gabi. Natuklasan nila na ang dalawang duwende ang gumagawa ng mga sapatos. Upang pasalamatan ang mga duwende, itinahi ng asawa ng sapatero ang mga pantalon at baro para sa kanila. Nang makita ng mga duwende ang mga damit, tuwang-tuwa sila at sumayaw-sayaw sa galak.
Mula noon, hindi na bumalik ang mga duwende, ngunit nagpatuloy ang swerte ng mag-asawa dahil marunong silang gumanti sa utang na loob.
Mga Aral:
- Pagpapahalaga sa tulong ng iba – Ang kwento ay nagpapakita ng kahalagahan ng pagtanggap at pagpapahalaga sa tulong na ibinibigay ng ibang tao o nilalang, kahit hindi natin sila kilala o nakikita.
- Pagbibigay-pugay sa kabutihan – Sa halip na gamitin ang kagandahang-loob ng mga duwende para sa kanilang sariling kapakanan lamang, pinasalamatan ng mag-asawa ang mga duwende sa pamamagitan ng paggawa ng damit para sa kanila. Ito ay nagpapakita ng pagkilala at pagbibigay-pugay sa kabutihan na ipinakita ng iba.
- Marunong gumanti sa utang na loob – Ang kwento ay nagtuturo sa atin na maging marunong tumanaw ng utang na loob sa mga taong tumulong sa atin at gawin ang makakaya nating mabigyan sila ng kasiyahan o gantimpala bilang pasasalamat.
- Pagsisikap at tiyaga – Bagaman natulungan ng mga duwende ang sapatero, hindi pa rin nawala ang kanyang pagsisikap at tiyaga sa paggawa ng sapatos. Ipinakita ng kwento na ang pagsisikap at tiyaga ay mahalaga upang maabot ang tagumpay.
- Kabutihang-loob at pagtulong sa kapwa – Ang kwento ay nagpapakita rin ng kahalagahan ng pagtulong sa ibang tao nang walang hinihintay na kapalit. Ang mga duwende ay tumulong sa sapatero nang hindi humihingi ng anumang gantimpala, na nagdulot ng positibong epekto sa buhay ng mag-asawa.
READ NEXT: Ang Nawawalang Prinsesa