Maikling Kwento Tungkol sa Pamilya (22 Kwento)

Ang aming koleksyon ng mga maikling kwento tungkol sa pamilya ay binubuo ng dalawa o higit pang mga tauhan na kasapi sa pamilya. Ito ay maaring kwento ng magkapatid, mag-asawa, mag-ina o mag-ama.

Bagamat kwentong piksyon o bunga lamang ng malikhaing imahinasyon ng mga sumulat ang mga kwento dito, masasabi naming ang ilan sa mga halimbawa ng maikling kwentong ito ay sumasalamin sa klase ng pamilya na mayroon ang Pilipinas.

SEE ALSO: Mga Tula Tungkol sa Pamilya

Sama-sama nating basahin at kapulutan ng aral ang dalawampu’t dalawang halimbawa ng maikling kwento tungkol sa pamilya.

Mga Halimbawa ng Maikling Kwento Tungkol sa Pamilya

• Si Luningning, ang Batang Tamad
• Ang Puso ng Pamilya
• Ang Lihim ni Lola Basyang
• Ang Nawawalang Kapatid
• Si Bunso at ang Kanyang Paboritong Laruan
• Ang Misteryosong Bahay sa Kabilang Kalye
• Bisperas ng Pasko
• Ang Hardin ni Tatay
• Ang Kayamanan ni Nanay
• Ang Sikreto sa Lumang Silid
• Pista sa Barangay
• Ang Pagbabalik ni Ate
• Ang Inang Matapobre
• Si Juan, ang Pumatay ng Higante
• Ang Batang Espesyal
• Ang Buhay Nga Naman
• Ang Sapatero at ang mga Duwende
• Ang Alkansya Ni Boyet
• Huling Limang Oras
• Ang Mag-asawang Walang Anak
• Isang Aral para kay Armando
• Matulunging Bata

Si Luningning, ang Batang Tamad

^{Isinulat ng Pinoycollection.com}

Sa isang maliit na nayon, may isang pamilyang kilala sa pagiging masipag at matulungin. Lahat sila ay masipag, maliban kay Luningning, ang bunso sa pamilya. Kilala si Luningning sa pagiging tamad. Madalas siyang nasa kanyang kwarto, naglalaro ng kanyang mga laruan o kaya’y natutulog.

Isang araw, nagkasakit ang kanyang ina na siyang gumagawa sa mga gawain sa bahay. Dahil dito, kinailangan ng pamilya na magtulungan sa mga gawaing-bahay. Ngunit si Luningning, imbes na tumulong, ay nagkulong lamang sa kanyang kwarto.

“Anak, tulungan mo naman kami dito,” pakiusap ng kanyang ama.

“Mamaya na po, Papa. Pagod pa po ako,” sagot ni Luningning habang naglalaro sa kanyang kwarto.

Habang abala ang kanyang pamilya sa pag-aalaga sa ina at sa paggawa ng mga gawaing-bahay, si Luningning ay patuloy sa kanyang pagiging tamad.

Ngunit isang gabi, narinig ni Luningning ang kanyang mga kapatid na nag-uusap.

“Napapagod na ako. Sana tumulong din si Luningning,” sabi ng kanyang ate.

“Oo nga, sana maunawaan niya na kailangan natin ang tulong niya,” tugon ng kanyang kuya.

Nagising ang puso ni Luningning sa kanyang narinig. Naisip niya na hindi tama ang kanyang ginagawa. Kaya kinabukasan, maaga siyang bumangon at sinimulang tulungan ang kanyang pamilya. Nagluto siya ng almusal, naglinis ng bahay, at nag-alaga sa kanyang ina na may sakit.

Laking gulat ng kanyang pamilya sa pagbabago ni Luningning. Simula noon, naging masipag na si Luningning at natutunan niyang ang bawat miyembro ng pamilya ay may mahalagang papel na dapat gampanan upang maging mas magaan ang gawain ng bawat isa.

Aral sa Kwentong “Si Luningning, ang Batang Tamad”

• Ang kasipagan ay isang mahalagang katangian na dapat linangin.
• Ang bawat isa sa pamilya ay may tungkulin na dapat gampanan.
• Ang pagbabago para sa ikabubuti ay hindi kailanman huli.
• Ang pagtutulungan sa pamilya ay nagdudulot ng mas magaan at masayang tahanan.

Ang Puso ng Pamilya

^{Isinulat ng Pinoycollection.com}

Sa isang maliit na baryo, may isang batang lalaki na nagngangalang Miguel. Si Miguel ay kilala sa kanilang lugar bilang masipag at matalinong bata. Ngunit sa kabila ng kanyang mga katangian, madalas siyang malungkot dahil lagi siyang abala sa pag-aaral at iba pang gawain, kaya’t bihira na niyang makasama ang kanyang pamilya.

Isang araw, habang naglalakad si Miguel pauwi, nakita niya ang kanyang mga magulang at kapatid na masayang nag-uusap at nagtatawanan sa kanilang munting hardin. Tila ba may espesyal na samahan na hindi niya naranasan. Napagtanto ni Miguel na sa kanyang pagpupursige sa pag-aaral at iba pang bagay, nakaligtaan niya ang pinakamahalagang bahagi ng kanyang buhay – ang kanyang pamilya.

Kinagabihan, nagpasya si Miguel na makipag-usap sa kanyang mga magulang.

“Mama, Papa, pasensya na po kung madalas kong nakakalimutan ang oras para sa atin,” pagtatapat ni Miguel.

“Anak, mahalaga ang iyong pag-aaral, pero mahalaga rin ang ating samahan bilang pamilya,” sagot ng kanyang ina.

Simula noon, ginugol ni Miguel ang kanyang oras hindi lamang sa pag-aaral kundi pati na rin sa pagtulong sa gawaing bahay at paggugol ng oras kasama ang kanyang pamilya. Natutunan niyang ang tagumpay ay hindi lamang nasusukat sa mga personal na nagawa, kundi pati na rin sa mga masasayang sandali kasama ang mga mahal sa buhay.

Aral sa Kwentong “Ang Puso ng Pamilya”

• Ang pamilya ay ang pinakamahalagang yaman na dapat pahalagahan.
• Mahalaga ang balanse sa buhay; hindi dapat puro trabaho o puro laro.
• Ang tagumpay ay hindi lamang nasusukat sa personal na mga nagawa kundi pati na rin sa kaligayahan ng pamilya.
• Ang oras na ginugugol kasama ang pamilya ay hindi nasasayang.

Ang Lihim ni Lola Basyang

^{Isinulat ng Pinoycollection.com}

Sa isang lumang bahay sa dulo ng nayon, nakatira si Lola Basyang kasama ang kanyang apo na si Ana. Si Lola Basyang ay kilala bilang tagapagsalaysay ng mga kahanga-hangang kwento at alamat sa kanilang nayon. Ngunit may isang lihim na hindi alam ng karamihan – ang lihim ng isang mahiwagang aklat.

Isang araw, habang naglilinis si Ana ng bahay, natagpuan niya ang isang lumang aklat sa ilalim ng kama ni Lola Basyang. Ang aklat ay puno ng mga sinaunang salita at mahiwagang guhit. Dala ng kuryosidad, dinala ni Ana ang aklat kay Lola Basyang.

“Lola, ano po ito?” tanong ni Ana, sabay abot ng aklat.

“Ay, apo, iyan ang mahiwagang aklat ng ating pamilya. Ito’y naglalaman ng mga lihim na kaalaman at karunungan na ipinasa mula pa sa ating mga ninuno,” paliwanag ni Lola Basyang.

Gabi-gabi, binabasa ni Lola Basyang kay Ana ang mga kwento mula sa aklat. Bawat kwento ay may taglay na aral at karunungan tungkol sa buhay, pagmamahal, at kabutihan.

Isang gabi, habang binabasa ni Lola ang isang kwento tungkol sa pagmamahal at sakripisyo, bigla siyang nahinto at tumingin kay Ana.

“Apo, darating ang araw na ikaw naman ang magbabahagi ng mga kwentong ito. Tandaan mo, ang tunay na kayamanan ng ating pamilya ay ang kaalaman at aral na maipapasa natin sa susunod na henerasyon,” sabi ni Lola Basyang.

Simula noon, hindi lamang ang mga kwento ang natutunan ni Ana, kundi pati na rin ang kahalagahan ng pagsasalin ng kaalaman at tradisyon ng pamilya.

Aral sa Kwentong “Ang Lihim ni Lola Basyang”

• Ang kaalaman at karunungan ay mahalagang pamana na dapat ipasa mula sa isang henerasyon patungo sa susunod.
• Ang bawat kwento at alamat ay may taglay na aral na makakatulong sa ating pag-unlad bilang tao.
• Ang tunay na kayamanan ng isang pamilya ay hindi nasusukat sa materyal na bagay kundi sa yaman ng kaalaman at karunungan.

Ang Nawawalang Kapatid

^{Isinulat ng Pinoycollection.com}

Sa isang tahimik na barangay sa isang probinsya, naninirahan ang pamilya Santos. Kilala sila sa pagiging malapit sa isa’t isa, ngunit may kulang sa kanilang tahanan – si Carlos, ang panganay na anak na matagal nang hindi umuuwi. Sampung taon na ang nakalipas nang umalis siya para magtrabaho sa Maynila at hindi na muling nakipag-ugnayan pa sa kanyang pamilya.

Si Aling Maria, ang ina, ay araw-araw nagdarasal at umaasa sa pagbabalik ng anak. Si Mang Juan, ang ama, bagama’t pilit na itinatago ang lungkot, ay laging bukas ang pinto para kay Carlos. Ang dalawang nakababatang kapatid na sina Ana at Jose ay lumaki na lamang sa mga kwento tungkol sa kanilang kuya.

Sa kabila ng kanilang pangungulila, hindi nawalan ng pag-asa ang pamilya na isang araw ay babalik si Carlos. Taon-taon, sa tuwing sasapit ang kaarawan ni Carlos, naghahanda sila ng maliit na salu-salo, umaasang baka sakaling siya ay dumating.

Isang hapon, habang abala ang pamilya sa paghahanda para sa muling pagdiriwang ng kaarawan ni Carlos, may kumatok sa kanilang pintuan. Isang lalaki na naka-bihis pangmayaman at may bitbit na mga pasalubong ang tumayo sa kanilang harapan.

“Ma, Pa, ako po ito. Si Carlos,” halos pabulong na sabi ng lalaki.

Halos hindi makapaniwala ang pamilya. Agad silang nagyakapan, at ang tahanan ay napuno ng saya at luha. Sa hapag-kainan, ibinahagi ni Carlos ang kanyang kwento.

“Paumanhin po kung hindi ako nakauwi agad. Nang makarating ako sa Maynila, nahirapan akong makahanap ng trabaho. Nahihiya po akong umuwi nang walang naipapakita. Nang magkaroon ako ng pagkakataon, nagpursigi ako at nagtayo ng sariling negosyo. Ngayon, nais ko pong bumawi sa inyo,” kwento ni Carlos.

Sa mga sumunod na araw, ibinahagi ni Carlos ang kanyang mga natutunan at ipinamahagi ang pasalubong sa kanyang pamilya. Pinagsama-sama niya ang pamilya para sa isang simpleng bakasyon, isang bagay na matagal nilang hindi nagawa.

Nakita ni Aling Maria kung paano naging responsable at mapagmahal na anak si Carlos. Si Mang Juan, sa kabila ng pagiging strikto, ay hindi maiwasang mapaluha sa tuwa. Si Ana at Jose, bagama’t noong una’y naiilang, ay unti-unting napalapit sa kanilang kuya.

Aral sa Kwentong “Ang Nawawalang Kapatid”

• Ang pag-asa at pagmamahal ay hindi kailanman nagwawakas, lalo na sa pamilya.
• Ang pagbabalik ng isang mahal sa buhay ay puno ng bagong simula at pagkakataon para sa pagbabago.
• Ang bawat sakripisyo at paghihirap ay may kaakibat na aral at biyaya.
• Ang pagkakaisa at pagtutulungan ng pamilya ay nagbibigay lakas upang harapin ang anumang pagsubok sa buhay.

Si Bunso at ang Kanyang Paboritong Laruan

^{Isinulat ng Pinoycollection.com}

Sa isang payak na tahanan sa gilid ng nayon, may isang batang lalaki na palaging may ngiti sa kanyang mukha. Siya si Bunso, ang pinakabata sa tatlong magkakapatid. Ang kanyang paboritong laruan ay isang lumang tren na gawa sa kahoy, regalo mula sa kanyang yumaong lolo.

Araw-araw, pagkatapos ng eskwela, naglalaro si Bunso sa kanilang bakuran kasama ang kanyang paboritong laruan. Gumagawa siya ng mga daan at tulay mula sa mga sanga at bato. Para kay Bunso, hindi lamang ito isang laruan – ito ay isang mahiwagang tren na nagdadala sa kanya sa iba’t ibang lugar.

Isang araw, habang masayang naglalaro si Bunso, napansin niya na ang kanyang mga kapatid at ibang mga bata sa kanilang nayon ay may mga bagong laruan. Nagsimula siyang makaramdam ng inggit at hiniling na sana ay may bago rin siyang laruan.

Nang malaman ito ng kanyang ina, kinausap niya si Bunso.

“Bunso, alam mo ba na ang laruan mong iyan ay espesyal? Hindi dahil sa bago ito o mamahalin, kundi dahil ito ay may kasamang pagmamahal at alaala mula sa iyong lolo,” paliwanag ng kanyang ina.

Napaisip si Bunso at naunawaan niya ang halaga ng kanyang laruan. Hindi lamang ito isang piraso ng kahoy, kundi isang mahalagang bahagi ng kanyang buhay at alaala ng kanyang lolo.

Mula noon, mas lalo pang minahal ni Bunso ang kanyang lumang tren. Ipinagmalaki niya ito sa kanyang mga kapatid at kaibigan. Sa tuwing naglalaro siya, naaalala niya ang pagmamahal at mga kwento ng kanyang lolo.

Aral sa Kwentong “Si Bunso at ang Kanyang Paboritong Laruan”

• Ang tunay na halaga ng isang bagay ay hindi nasusukat sa presyo nito, kundi sa kahalagahan at alaala na kaakibat nito.
• Ang imahinasyon at pagmamahal ay nagbibigay buhay at kahulugan sa mga simpleng bagay.
• Mahalagang pahalagahan at alagaan ang mga bagay na may sentimental na halaga.
• Ang pagtanggap at pagpapahalaga sa kung anong mayroon tayo ay nagdudulot ng tunay na kaligayahan.

Ang Misteryosong Bahay sa Kabilang Kalye

^{Isinulat ng Pinoycollection.com}

Sa isang tahimik na kalye sa bayan ng San Rafael, may isang lumang bahay na palaging pinag-uusapan ng mga tao. Ang bahay ay matagal nang walang nakatira at marami ang naniniwala na ito ay may taglay na misteryo.

Si Marco, isang batang mapangahas, ay palaging nacu-curious tungkol sa bahay na iyon. Isang hapon, nang maglakas-loob siyang pumasok sa bahay, natuklasan niya ang isang lumang diary sa ilalim ng nakatumbang mesa.

Ang diary ay pagmamay-ari ng isang batang babae na nagngangalang Clara, na dati palang nakatira doon. Sa diary, isinulat ni Clara ang mga masasayang alaala ng kanyang pamilya at ang mga hamon na kanilang kinaharap nang mawala ang kanilang ama sa digmaan.

Nabighani si Marco sa kwento ni Clara. Sa bawat pahina, nadama niya ang init ng pagmamahal ng pamilya ni Clara kahit sa gitna ng kahirapan. Nalaman niya rin na ang bahay ay minsang puno ng tawanan, pagmamahal, at pag-asa.

Nang ibahagi ni Marco ang kanyang natuklasan sa kanyang mga kaibigan, nagsimula silang tumulong sa pag-aayos ng lumang bahay. Sa pagdaan ng mga araw, unti-unti nilang nabuhay muli ang ganda ng bahay.

Sa huli, ang misteryosong bahay ay naging isang lugar kung saan nagtitipon ang mga bata para maglaro at mag-aral. Naging inspirasyon din ito sa buong komunidad na pahalagahan at ingatan ang kanilang mga lumang tahanan at alaala.

Aral sa Kwentong “Ang Misteryosong Bahay sa Kabilang Kalye”

• Ang bawat lugar, kahit gaano pa ito ka-lumang tingnan, ay may taglay na kwento at alaala na dapat pahalagahan.
• Ang pagtuklas at pagpapahalaga sa kasaysayan ay nagbibigay-daan sa pagpapahalaga sa ating kultura at pamayanan.
• Ang pagbabahagi at pagtutulungan ay nagdudulot ng bagong buhay at pag-asa sa mga bagay na tila nakalimutan na.
• Ang pagmamahal at alaala ng pamilya ay mananatiling buhay sa ating mga puso, gaano man katagal ang panahon.

Bisperas ng Pasko

^{Isinulat ng Pinoycollection.com}

Sa isang maliit na barangay, may isang pamilyang masipag ngunit hikahos sa buhay. Si Mang Pedro, ang ama, ay isang mangingisda, at si Aling Rosa, ang ina, ay naglalabada para sa kanilang kapitbahay. May tatlo silang anak, sina Pilar, Juan, at Lito.

Tuwing sasapit ang bisperas ng Pasko, nangangarap ang magkakapatid na magkaroon ng masaganang handaan tulad ng iba. Ngunit sa kanilang kalagayan, ang simpleng hapunan lamang ang kanilang kayang ihanda.

Sa bisperas ng isang Pasko, habang naglalakad si Mang Pedro pauwi, may nakita siyang isang lalaking matanda at pagod na pagod sa gilid ng daan. Tumulong si Mang Pedro at inalok na makituloy sa kanilang bahay.

Nang malaman ni Aling Rosa ang nangyari, agad siyang nagbigay ng mainit na pagtanggap sa matanda. Bagama’t simple lang ang kanilang hapunan, ibinahagi nila ito nang buong puso.

Habang kumakain, ibinahagi ng matanda ang kanyang mga kwento at karunungan sa buhay. Nagpasalamat siya sa pamilya sa kanilang kabutihan at pagtanggap.

Kinabukasan, nagulat ang pamilya nang makita nilang mayroong mga regalong naiwan sa kanilang pintuan. Hindi lamang ito basta regalo, kundi mga bagay na kanilang kinakailangan at hiniling.

Nagtaka ang pamilya kung sino ang nagbigay ng mga ito. Inisip nila na baka ang matandang kanilang tinulungan ang nagbigay ng mga iyon sa kanila. Kaya hinanap nila ang matanda para magpasalamat. Ngunit wala na ito at di na nila muling nakita pa.

Aral sa Kwentong “Bisperas ng Pasko”

• Ang tunay na diwa ng Pasko ay nasa pagtulong at pagbabahagi sa kapwa, lalo na sa mga nangangailangan.
• Ang kabutihan ay nagdudulot ng hindi inaasahang biyaya.
• Ang pagsasama-sama ng pamilya at pagmamahalan ay mas mahalaga kaysa sa anumang materyal na bagay.
• Ang pagiging mapagpasalamat at masiyahin sa kung anong mayroon tayo ay nagdudulot ng tunay na kaligayahan.

Ang Hardin ni Tatay

^{Isinulat ng Pinoycollection.com}

Sa isang tahimik na probinsya, ang hardin ni Mang Ernesto o “Tatay” ay kilala hindi lamang dahil sa ganda nito kundi dahil sa mga kwentong nakatanim dito.

Nang pumanaw si Tatay Ernesto, ang kanyang mga anak na sina Harry at Sofia, ay nagpasyang ituloy ang pag-aalaga sa hardin bilang alaala sa kanilang ama. Habang inaayos nila ang mga halaman, natagpuan nila ang isang lumang kahon sa ilalim ng isang puno. Dito nakatago ang mga sulat at talaan ni Tatay Ernesto.

Nanginginig ang kamay ni Sofia habang binubuklat ang unang pahina ng talaan. Ang sulat ay para sa kanila ni Harry. “Mahal kong mga anak,” ang simula ni Tatay Ernesto, “bawat halaman dito sa ating hardin ay katulad ninyo, may kanya-kanyang kwento at aral na ibinabahagi.”

Isinulat ni Tatay kung paano niya itinanim ang bawat puno at bulaklak sa mahahalagang yugto ng kanilang buhay. Ang rosas para sa araw ng kasal niya kay Aling Maria, ang mga sunflowers na paborito ni Sofia noong bata pa siya, at ang puno ng mangga kung saan unang umakyat si Harry.

Habang binabasa nila ang mga sulat, unti-unting nabuhay ang mga alaala. Ang hardin ay hindi lamang pala hardin kundi isang talaarawan ng kanilang pamilya. Ang bawat sulok ay naglalaman ng mga aral at pagmamahal ni Tatay Ernesto.

Napagtanto ni Harry at Sofia ang lalim ng pagmamahal ni Tatay sa kanila at sa kalikasan. Naging inspirasyon nila ang mga sulat na ito upang mas pagbutihin pa ang pag-aalaga sa hardin.

Sa mga sumunod na linggo, masigla nilang ibinahagi sa kanilang mga anak ang mga kwento at aral mula sa hardin. Ang hardin ay naging simbolo ng pagmamahal, pagsasama, at mga aral na iniwan ni Tatay Ernesto.

Aral sa Kwentong “Ang Hardin ni Tatay”

• Ang bawat halaman at puno sa ating hardin ay nagtataglay ng kwento at aral na maaaring magbigay inspirasyon sa atin.
• Ang pagmamahal at alaala ng mga mahal natin sa buhay ay patuloy na nabubuhay sa mga bagay na kanilang iniwan at inalagaan.
• Ang pagtutulungan at pagmamahalan sa pamilya ay nagbibigay buhay at kulay sa ating mundo.

Ang Kayamanan ni Nanay

^{Isinulat ng Pinoycollection.com}

Sa isang malayong na nayon, naninirahan si Aling Selya, isang balo na may tatlong anak. Sa kabila ng hirap sa buhay, hindi niya iniwanan ang pagsisikap para sa kinabukasan ng kanyang pamilya.

Bagamat itinatago ni Aling Selya ang kanyang mga pangamba, hindi lingid sa kanyang kaalaman ang hiling ng kanyang mga anak na sana’y mayaman sila. Isang gabi, naisipan niyang gamitin ang kanyang naipon hindi para sa mga materyal na bagay, kundi para sa isang munting salu-salo ng kanilang pamilya.

Sa hapag-kainan, kung saan sila’y nagtipon, binuksan ni Aling Selya ang usapan.

“Mga anak, alam ko ang inyong mga hiling,” simula niya, “Ngunit nais kong malaman ninyo na ang tunay na kayamanan ay hindi nasusukat sa dami ng pera.”

Nagtaka ang mga bata. “Pero ‘Nay, hindi ba mas maganda kung may pera tayo?” tanong ng panganay.

“Oo nga po, para hindi na kayo kailangang magtrabaho nang sobra,” sabi naman ng bunso.

Ngumiti si Aling Selya. “Ang pera ay mahalaga, ngunit may mas mahalaga pa doon. Ang pagmamahalan natin bilang pamilya, ang mga araw na magkasama tayo, ang ating kalusugan at kaligayahan, iyon ang ating tunay na kayamanan.”

Napaisip ang mga bata. “Ibig sabihin po ba, ‘Nay, mas mahalaga ang pagiging masaya kaysa sa kayamanan?” tanong ni Rica, ang pangalawa.

“Oo, anak. Ang yaman ay nauubos, ngunit ang pagmamahalan at masasayang alaala ay mananatili magpakailanman,” sagot ni Aling Selya.

Napangiti ang mga bata at nagpasalamat kay Aling Selya. Nang gabing iyon, hindi lamang sila busog sa pagkain kundi pati na rin sa pagmamahal at aral na kanilang natanggap.

Aral sa Kwentong “Ang Kayamanan ni Nanay”

• Ang tunay na kayamanan ay hindi nasusukat sa dami ng pera o ari-arian, kundi sa pagmamahal at pagkakaisa ng pamilya.
• Mahalaga ang pagpapahalaga at pagpapasalamat sa mga sakripisyo ng ating mga magulang.
• Ang pinakamahalagang pamana na maaaring ibigay sa mga anak ay ang aral at pagmamahal.
• Ang kaligayahan ay matatagpuan hindi sa materyal na bagay kundi sa simpleng buhay na puno ng pagmamahal.

Ang Sikreto sa Lumang Silid

^{Isinulat ng Pinoycollection.com}

Sa isang lumang bahay sa dulo ng isang kalye, nakatira ang batang si Paulo. Ang bahay ay may mga kwartong puno ng alaala, ngunit ang pinakamisteryoso ay ang lumang silid ng kanyang Lolo Damian.

Isang hapon, habang naglilinis, natagpuan ni Paulo ang susi ng silid.

“Ano kaya ang meron dito?” bulong ni Paulo sa sarili habang marahang binubuksan ang pinto.

Ang silid ay puno ng mga lumang gamit. Sa gitna nito, nakita ni Paulo ang isang malaking kahon. Binuksan niya ito at natuklasan ang isang lumang mapa at talaarawan.

“Wow! Isang mapa at talaarawan ni Lolo Damian!”ang nasabi ni Paulo sa sarili ng may pananabik.

Habang binabasa ang talaarawan, narinig niyang tinawag siya ng kanyang ina.

“Paulo, ano yang hawak mo diyan?” tanong ng kanyang ina.

“Inay, tignan po ninyo! Ito po ang talaarawan ni Lolo at isang mapa papunta sa isang lihim na hardin,” masayang sagot ni Paulo.

“Ah, iyong hardin na iyan, madalas kong naririnig kay Lolo mo. Ngunit hindi ko akalain na totoo pala ito,” sabi ng kanyang ina, na ngayon ay nakangiti.

Pinag-aralan ni Paulo ang mapa at nagpasyang hanapin ang lihim na hardin. Matapos ang ilang oras ng paghahanap, natagpuan niya ito. Ang hardin ay puno ng mga bulaklak at punong prutas, ngunit matagal nang hindi naalagaan.

“Kailangan kong buhayin muli ang harding ito, para kay Lolo,” pangako ni Paulo sa sarili.

Araw-araw, pagkatapos ng kanyang mga gawain sa eskwela, nagtutungo si Paulo sa hardin. Unti-unti niyang naibalik ang ganda at sigla nito.

Isang hapon, habang abala siya sa pagdidilig, lumapit ang kanyang ina.

“Paulo, nakakamangha ang ginawa mo sa hardin. Kung nabubuhay pa ang iyong lolo ay sigurado akong masayang-masaya ito,” sabi ng kanyang ina, puno ng pagmamalaki.

“Opo, Inay. Natutunan ko kay Lolo ang kahalagahan ng kalikasan at pag-aalaga. Dito sa hardin, nararamdaman ko ang kanyang presensya at pagmamahal,” tugon ni Paulo, habang nakatingin sa mga bulaklak na ngayo’y lalong nagningning sa liwanag ng hapon.

Aral sa Kwentong “Ang Sikreto sa Lumang Silid”

• Ang pag-usisa at pagtuklas ay nagbibigay-daan sa mga bagong kaalaman at karanasan.
• Ang bawat sulok ng ating tahanan ay maaaring magtaglay ng mga lihim na kwento at aral.
• Ang alaala at pagmamahal ng mga mahal sa buhay ay nagpapatuloy sa ating mga gawa at alaala.
• Ang pag-aalaga sa kalikasan ay isang paraan ng pagpapakita ng pagmamahal at respeto sa ating nakaraan at kasalukuyan.

Pista sa Barangay

^{Isinulat ng Pinoycollection.com}

Sa Barangay Masigla, malapit nang idaos ang pinakaaabangang pista ng taon. Si Risa, sampung taong gulang, at ang kanyang kapatid na si Jojo, ay sabik na sabik na.

“Jojo, malapit na ang pista! Excited na ako sa mga laro at pagkain!” bulalas ni Risa isang umaga.

“Oo nga, Ate! Gusto ko rin makita ang parada at maglaro sa peryahan,” sagot ni Jojo, habang siya’y naglalaro ng saranggola.

Habang papalapit ang pista, abala ang lahat sa barangay. Si Mang Juan, ang tatay nina Risa at Jojo, ay nangunguna sa paghahanda ng parada. Si Aling Nena, ang kanilang nanay, ay nagluluto ng kanyang espesyal na pancit para sa handaan.

Isang araw, habang naglalakad pauwi, napansin ni Risa at Jojo na may isang matandang lalaki sa tabi ng daan na tila nahihirapan.

“Tulungan natin siya, Ate,” sabi ni Jojo.

Lumapit sila at tinulungan ang matanda. “Salamat, mga bata. Nais ko sanang makadalo sa inyong pista, ngunit wala akong kasama,” sabi ng matanda.

“Naku, huwag po kayong mag-alala! Sasamahan po namin kayo bukas sa pista,” sagot ni Risa nang may ngiti.

Kinabukasan, bitbit ang kanilang bagong kaibigan, sumali sina Risa at Jojo sa masayang pagdiriwang. Naglaro sila, kumain, at nagsayaw kasama ang buong komunidad.

Habang kumakain, lumapit si Aling Isidra sa magkapatid sabay sabing, “Kayo pala ang mga anak ni Mang Juan, ang dati naming kapitbahay! Salamat sa pag-aalaga sa kanya.”

Napangiti si Risa at Jojo. “Masaya po kami na makatulong at makasama siya sa pista,” sabi ni Ana.

Sa pagtatapos ng araw, puno ng pasasalamat ang matanda sa magkapatid. “Salamat, mga bata. Dahil sa inyo, naramdaman ko ulit ang saya ng pista at komunidad,” sabi niya.

Aral sa Kwentong “Pista sa Barangay”

• Ang pista ay hindi lamang pagdiriwang kundi isang pagkakataon upang magkaisa at magtulungan ang komunidad.
• Ang pagtulong sa kapwa, lalo na sa mga nangangailangan, ay nagdudulot ng kasiyahan at pagkakaisa.
• Ang pagpapahalaga sa tradisyon at kultura ng ating barangay ay mahalaga upang mapanatili ang diwa ng komunidad.
• Sa bawat pagdiriwang, mahalaga ang pagkakaroon ng malasakit at pagmamahalan sa isa’t isa.

Ang Pagbabalik ni Ate

^{Isinulat ng Pinoycollection.com}

Sa isang maliit na barangay, may magkakapatid na sina Carlo, Maya, at ang kanilang Ate na si Ella. Si Ella ay matagal nang nagtatrabaho sa ibang bansa at hindi pa nakakauwi simula nang siya’y umalis.

Isang hapon, habang naglalaro si Carlo at Maya sa kanilang bakuran, dumating ang kanilang ina na may bitbit na sulat.

“Mga anak, may balita ako sa inyo. Babalik na si Ate Ella sa susunod na linggo!” masayang balita ng kanilang ina.

“Talaga po, Nanay? Yehey, makakasama na namin ulit si Ate!” sigaw ni Maya sa tuwa.

“Maghahanda tayo ng malaking salu-salo para sa kanyang pagbabalik,” sabi ni Carlo, na halos hindi magkamayaw sa pananabik.

Dumating ang araw ng pagbabalik ni Ella. Abala ang buong pamilya sa paghahanda. Si Carlo at Maya ay nagtulong-tulong sa pag-aayos ng bahay, habang ang kanilang ina ay abala sa kusina.

“Nanay, sigurado po bang darating si Ate ngayon?” tanong ni Maya, habang inaayos ang mga bulaklak sa mesa.

“Oo, anak. Nagpadala siya ng mensahe kaninang umaga. Malapit na siya,” sagot ng kanilang ina.

Hindi nagtagal, dumating na si Ella. Sinalubong siya ng mainit na yakap at luha ng kanyang pamilya.

“Ate, sobra ka naming na-miss!” sabi ni Carlo, habang mahigpit na yakap ang kanyang Ate.

“Namiss ko rin kayo. Pasensya na at matagal bago ako nakauwi. Pero ngayon, nandito na ako,” sagot ni Ella, na hindi mapigilang maluha sa saya.

Sa hapag-kainan, nagbahagi si Ella ng kanyang mga karanasan at natutunan sa ibang bansa. Nakinig naman sina Carlo at Maya na puno ng paghanga at pagmamahal sa kanilang Ate.

“Promise, Ate, hindi ka na ulit aalis, ‘di ba?” tanong ni Maya.

Ngumiti si Ella. “Oo, Maya. Dito na ako magtatrabaho para lagi na tayong magkasama,” sagot niya.

Aral sa Kwentong “Ang Pagbabalik ni Ate”

• Ang muling pagkikita ng pamilya ay nagdudulot ng labis na kasiyahan at pagmamahalan.
• Mahalaga ang bawat sandali na magkasama ang pamilya.
• Ang sakripisyo ng mga mahal sa buhay para sa pamilya ay dapat pahalagahan at pasalamatan.
• Ang pagkakaroon ng oras sa pamilya ay isang mahalagang aspeto ng buhay na dapat nating bigyang halaga.

Ang Inang Matapobre

^{Isinulat ng Pinoycollection.com}

Isang araw, habang naglalakad sina Aling Cora at Liza, nakita nila ang ilang mga bata na naglalaro sa putikan.

“Liza, huwag kang lalapit diyan. Madudumihan ka lang ng mga batang ‘yan,” sabi ni Aling Cora, habang hinila palayo ang anak.

“Ngunit Inay, mukha naman silang masaya,” sagot ni Liza, na may bakas ng pagtataka.

Sa paaralan, si Liza ay naging kaibigan ng isang mahirap na batang babae na si Ana. Nalaman ito ni Aling Cora at hindi siya natuwa.

“Liza, hindi mo dapat pinapansin ang mga batang iyan. Iba ang ating estado sa buhay,” mariing sabi ni Aling Cora.

Ngunit hindi sumang-ayon si Liza. “Inay, mabait po si Ana. Hindi naman po mahalaga ang yaman para maging magkaibigan.”

Isang gabi, nasunog ang bahay ni Aling Cora dahil sa isang aksidente. Nawalan sila ng lahat. Ang mga kapitbahay na dating hinamak ni Aling Cora ang siyang unang tumulong sa kanila.

Sa gitna ng kanilang kahirapan, si Ana at ang kanyang pamilya ang nag-alok ng tulong at kanlungan kay Aling Cora at Liza.

Sa mga araw na sila’y magkasama, unti-unting naunawaan ni Aling Cora ang tunay na kahulugan ng pagmamahal at pagiging mapagpakumbaba. Natutunan niyang pahalagahan hindi lamang ang yaman kundi ang pagtulong at pagkakaisa ng komunidad.

“Ana, salamat sa inyo. Mali ako sa aking pagmamataas. Ang tunay na kayamanan pala ay nasa puso at hindi sa bulsa,” sabi ni Aling Cora, na may luha sa kanyang mga mata.

Aral sa Kwentong “Ang Inang Matapobre”

• Ang tunay na yaman ay hindi nasusukat sa materyal na bagay kundi nasa kabutihan ng puso at pagtulong sa kapwa.
• Hindi dapat hinuhusgahan ang tao base sa kanilang katayuan sa buhay.
• Ang pagiging mapagpakumbaba at pag-unawa sa iba ay mahalaga para sa tunay na kaligayahan at pagkakaisa.
• Sa oras ng kagipitan, ang tunay na pagkatao ng isang indibidwal ay nasusubok at doon lumilitaw ang tunay na kayamanan ng pagmamahalan.

Si Juan, ang Pumatay ng Higante

Isang umaga, tinawag si Juan ng kanyang ina. “Anak, dalhin mo kaya ang baka natin sa bayan at ipagbili mo. Wala na tayong maibili ng ating mga kailangan.”

Madali namang sumunod sa ina ang bata. Malapit na siya sa bayan, at hila-hila nga niya ang ipagbibiling baka nang may nasalubong siyang matandang lalake.

“Saan mo dadalhin ang baka?” tanong ng matanda.

“Sa bayan po, para ipagbili,” sagot ni Juan.

“Gusto mo, palitan ko na lang siya nitong mahiwagang buto? Magic ito, makikita mo,” alok ng matanda.

“Siyanga po? Mahiwaga?” Sapagkat bata, mahilig sa magic talaga si Juan, at madali ring mapaniwala. “Sige po, payag ako.”

Iniuwi niya ang isang dakot na buto ng halaman na palit sa baka. “Nasaan ang perang pinagbilhan mo sa baka?” tanong ng kanyang ina.

“Wala pong pera. Ipinagpalit ko po ang baka sa mga butong ito. Mahiwaga raw po ito, sabi ng matanda.”

Sa galit ng ina sa anak dahil nagpaloko raw ito, itinapon niya ang mga buto sa bintana. “Ikaw talagang bata ka, hanggang ngayon ay madali ka pa ring maniwala sa mga manloloko.”

Nang magising kinaumagahan si Juan, nagulat siya na may punong mataba sa labas ng bintana niya. Lumabas siya para masdan ang bigla na lamang na lumitaw na puno at nakita niyang pagkataas-taas nito. Hindi niya maabot ng tingin ang tuktok nito dahil nasa mga alapaap na.

“Nanay, tingnan ninyo ang puno! Mahiwaga nga pala ang mga buto! Aakyatin ko po.”

Inakyat nga niya ito at matagal bago siya nakarating sa tuktok. Sa itaas, may nakita siyang malapalasyong bahay at pumasok siya rito. May babaeng sumalubong sa kanya. “Naku! Bakit ka pumarito? Hindi mo ba alam na bahay ito ng higante? Naku, ayan na siya, dumarating! Tago ka diyan sa ilalim ng mesa at baka ka makita.”

“Ho-ho! Ano ba iyong naamoy ko?” Malakas ang tinig ng higante. “May ibang tao ba rito?”

“Wala po,” sagot ng babae. “Naaamoy lang po ninyo ang masarap na pagkaing luto ko. Sige po, kumain na kayo.”

Umupo ang higante at kinain ang isang palangganang pagkain na inihain sa kanya. Nagpahid ng bibig at tumawag sa babae, “Dalhin mo rito ang manok ko.”

Sa pagkukubli ni Juan sa ilalim ng mesa, nakita niyang ibinigay ng babae ang isang makulay na inahing manok sa higante. “Mangitlog ka, manok, at pagkatapos ay umawit ka para ako makatulog,” utos ng higante at inilagay sa mesa ang hinahaplos na manok.

Kitang-kita ni Juan na lumabas sa manok ang isang gintong itlog na tuwang-tuwang isinilid sa bulsa ng higante. “Ngayon, patulugin mo ako sa pag-awit mo.”

Pati ang tinig ng manok ay tila ginintuan din dahil madaling nahimbing ang higante. Dagling lumabas sa pinagtataguan si Juan, sinunggaban ang manok sa mesa, at nagtatakbo sa punong inakyatan niya.

Nang bababa na siya sa puno, biglang tumilaok ang inahin, “Tak-ta-la-ok!” Malakas at hindi na ginintuan ang boses nito, kaya nagising ang higante.

“Huy! Anong nangyari? Nasaan ang manok ko?” Nakita niyang halos nasa kalagitnaan na ng puno si Juan at ito’y hinabol niya.

“Inay, dali!” tawag ni Juan sa ina.

“Akina ang palakol. Hinahabol ako ng higante.”

Pagkaabot sa kanya ng ina ng palakol, inihataw niya itong dali-dali sa puno. Halos nasa ibaba na ang higante nang maputol niya ang puno. Patay ang higante nang bumagsak ito sa lupa.

Naging mariwasa ang buhay ni Juan at ng kanyang ina dahil sa manok nilang umiitlog ng ginto. Hindi naman nila ipinagmaramot ang mga biyaya nila sapagkat tumulong sila sa maraming salat sa buhay.

Aral sa Kwentong “Si Juan, ang Pumatay ng Higante”

• Huwag magnakaw o kumuha ng hindi sa iyo. Ang hindi mo pag-aari ay agad na isauli sapagkat kung minsan, ikaw ang sumasalamin sa kung anong klase ng pamilya mayroon kayo.

Ang Batang Espesyal

^{Isinulat ng Pinoycollection.com}

Sa isang maliit na bayan, may isang masayang pamilya na binubuo nina Mang Rodel, Aling Lina, at ang kanilang tatlong anak. Ang bunso nilang anak na si Benny ay itinuturing nilang “espesyal.” Si Benny ay may Down syndrome, ngunit sa kabila nito, siya ay puno ng pagmamahal at kasiyahan.

Isang araw, habang nasa paaralan si Benny, may ilang bata na hindi mabuti ang pagtrato sa kanya. Nalaman ito ng kanyang ate na si Clara.

“Nay, may nang-aaway po kay Benny sa eskwelahan,” sabi ni Clara, na halos maiyak.

“Anak, tandaan mo, espesyal si Benny at may mga bagay na hindi naiintindihan ng ibang bata,” paliwanag ni Aling Lina.

“Ngunit hindi po iyon tama, Nay. Dapat nilang matutunan na maging mabait sa lahat,” sagot ni Clara.

Napagdesisyunan ng pamilya na magsagawa ng isang maliit na programa sa eskwelahan ni Benny. Dito, ipinaliwanag nila ang tungkol sa Down syndrome at kung paano dapat pakitunguhan ang mga batang may espesyal na pangangailangan.

“Kahit na iba si Benny, karapat-dapat siyang mahalin at irespeto tulad ng ibang bata,” sabi ni Mang Rodel sa harap ng mga estudyante.

Nakita ni Benny ang suporta ng kanyang pamilya at ng kanyang mga guro at kaklase. Simula noon, naging mas masaya siya sa paaralan. Hindi lamang nagbago ang pagtingin ng mga bata kay Benny, kundi natutunan din nila ang kahalagahan ng pagiging mabait at mapag-unawa sa lahat.

Si Benny, sa kanyang simpleng paraan, ay nagbigay inspirasyon sa kanyang pamilya at sa buong komunidad. Sa kabila ng kanyang kalagayan, ipinakita niya na ang pagmamahal at pagtanggap ay walang hangganan.

Aral sa Kwentong “Ang Batang Espesyal”

• Ang bawat bata, may kapansanan man o wala, ay espesyal at karapat-dapat sa pagmamahal at pag-unawa.
• Mahalaga ang papel ng pamilya sa pagtanggap at pagsuporta sa mga anak na may espesyal na pangangailangan.
• Ang edukasyon at pagpapaliwanag ay susi sa pagbabago ng maling pananaw at pag-uugali ng tao.
• Ang pagiging iba ay hindi hadlang para maging inspirasyon at magdulot ng kasiyahan sa iba.

Ang Buhay Nga Naman

Punumpuno ng ligaya ang dibdib ni Aling Juling sa mga papuri at paghanga ng mga kaibigan at kakilala. Ilang beses siyang umakyat-manaog sa entablado upang samahan ang anak sa pagtanggap ng iba’t ibang karangalan – Valedictorian, Best Declaimer, Best Orator, Leadership Award, Achievement Award, Girl Scout Award, Model Pupil Award, Bb. Karunungan Award, at kung anu-ano pa.

Ang anak ni Aling Juling na si Maricris ay laging nasa TOP 3 sa klase. Sa elementary, high school at college ay maraming awards and honors ang natanggap nito sa larangan ng academic competition o extra-curricular activities. Dahil dito, lumaki si Maricris na laging may mga taong humahanga, pumupuri at pumapalakpak sa lahat ng paaralang kanyang pinasukan. Sa Luzon, Visayas at Mindanao, laging bukam-bibig ang kanyang pangalan.

MARICRIS del MAR, mga guro’t kaklase niya ay hindi nauubusan ng papuri. Sa kabila ng lahat, si Maricris ay nanatiling mapagkumbaba.

Halos dalawampung taon na namayagpag sa iba’t ibang paaralan sa buong Pilipinas ang pangalan ni Maricris.

Nang mag-asawa si Maricris at magkaroon ng dalawang anak na lalaki, akala niya ay mararanasan niya ang ligayang naibigay niya sa kanyang ina noong siya ay estudyante pa lamang. Akala niya muli siyang makatutungtong sa entablado upang tumanggap ng karangalan mula sa mga anak na nag-aaral.

Subalit, taliwas sa inaasahan, tuwing magtatapos ang taon si Maricris ay laging nasa upuan lamang. Nanonood sa ibang mga magulang na nasa entablado kasama ang mga anak na tumatanggap ng karangalan. Ngayon lang naranasan ni Maricris na laging nasa upuan lamang. Laging nasa isang tabi tuwing may idaraos na paghahandog ng karangalan ang paaralang pinapasukan ng dalawang anak.

Napangiti na lamang siya, napabuntung-hininga tuwing naaalala ang maliligayang araw niya noong kanyang kabataan nakasama ang ina sa pagtanggap ng iba’t ibang karangalan.

Sa kabila ng lahat, nagpapasalamat pa rin siya sa Poong Maykapal na bagama’t hindi naging matalino ang dalawang anak ay mababait at magagalang naman ang mga ito.

Ang panganay na labing-anim na taong gulang na ngayon ay mapagmahal at masunurin. Lagi pa nitong sinasabi.

“Mommy, hindi man ako honor sa klase, sisikapin ko pong makatapos ng pag-aaral upang maipagmalaki ninyo ako pagdating ng araw.”

Ang bunso naman na labinlimang taon na ay bibo, alisto at malambing.

“Mommy, pag college ko, kukuha ako ng Fine Arts. Pagkatapos, kukuha rin ako ng Business Administration. Magiging katulong mo ako Mommy, sa pagpapalago sa business natin.”

Sa piling ng dalawang anak at mapagmahal na mister, si Maricris ay maligaya na rin. Datapwa’t hindi niya mararanasan pang muli ang mga paghanga at palakpak na naranasan ng kanyang ina.

Aral sa Kwentong “Ang Buhay Nga Naman”

• Ang bawat tao ay may kanya-kanyang katangian. Huwag hanapin sa iyong mga anak ang katangiang wala sa kanila.
• Kung hindi man naging husay ni Maricris ang kanyang mga anak, kahit papaano ay maipagmamalaki pa rin naman nya ito dahil hindi sila naging sakit sa ulo ng kanilang mga magulang.

Ang Sapatero at ang mga Duwende

May isang sapatero na ubod ng hirap at may materyales lang para sa isang pares na sapatos. Isang gabi ginupit na niya at inihanda ang mga materyales para gawin sa umaga ang sapatos.

Anong laking gulat niya nang magisnan niya kinaumagahan na yari na ang mga sapatos at kay husay pa ng pagkakagawa! Madaling naipagbili niya ang sapatos at nakabili siya ng materyales para sa dalawang pares.

Inihanda na uli ang mga gagamitin para sa kinabukasan. Paggising niya sa umaga nakita uli na yari na ang dalawang pares na sapatos.

Naipagbili niyang madali ang mga sapatos at bumili naman siya uli ng mga gamit para sa apat na pares. Inihanda niya uli ito sa mesa para magawa sa umaga.

Ganoon na naman ang nangyari, na tila may tumutulong sa kanya sa paggawa ng mga sapatos. Kinalaunan, sa tulong ng mahiwagang mga sapaterong panggabi, gumaling ang buhay ng sapatero.

“Sino kaya ang mabait na tumutulong sa akin,” tanong niya sa asawa.

“Sino nga kaya? Gusto mo, huwag tayong matulog mamaya at tingnan natin kung sino nga siya?” alok ng babae.

Ganoon nga ang ginawa ng mag-asawa kinagabihan. Nagkubli sila sa likod ng makapal na kurtina para makita kung ano nga ang nangyayari sa gabi. Nang tumugtog ang alas dose, biglang pumasok sa bintana ang dalawang kalbong duwende.

Tuloy-tuloy ito sa mesa at sinimulan agad ang pagtatrabaho. Pakanta-kanta pa at pasayaw-sayaw pa na parang tuwang-tuwa sila sa paggawa. Madali nilang natapos ang mga sapatos at mabilis din silang tumalon sa bintana.

“Mga duwende pala!” sabi ng babae. “Kay babait nila, ano?”

“Oo nga. Paano kaya natin sila pasasalamatan? Ayaw yata nilang magpakita sa tao.”

“Hayaan mo. Itatahi ko sila ng mga pantalon at baro at iiwan na lang natin sa mesa sa gabi.”

Dalawang pares na maliliit na pantalon at dalawang pang-itaas ang tinahi ng babae para sa mga matutulunging duwende. Ipinatong nila ito sa mesa kinagabihan at nangubli uli sila sa likod ng kurtina.

Tuwang-tuwa ang maliliit na sapatero nang makita ang mga damit dahil nahulaan nilang para sa kanila iyon. Isinuot nila ang mga ito at sumayaw-sayaw sa galak.

Pagkatapos nilang magawa ang mga sapatos na handang gawin, mabilis silang tumalon sa bintana na suot ang mga bagong damit.

Buhat noon hindi na bumalik ang dalawang duwende ngunit nagpatuloy naman ang swerte sa buhay ng mag-asawa na marunong gumanti sa utang na loob.

Aral sa Kwentong “Ang Sapatero at ang mga Duwende”

• Maging mabuti sa kahit na sino at matutong tumanaw ng utang na loob.

Ang Alkansya Ni Boyet

Mahirap lamang ang pamilya ni Boyet. Ang ama niyang si Mang Delfin ay isang magsasaka subalit walang sariling lupa. Inuupahan lamang nito ang tinatamnan ng palay. Ang ina naman niyang si Aling Pacing ay simpleng maybahay lamang. Sampung taon na si Boyet. Siya ang panganay sa kanilang apat na magkakapatid. Sa pasukan ay nasa ika-apat na baitang na siya ng mababang paaralan.

Kapag ganitong bakasyon ay sinasamantala ni Boyet ang pagkakataon. Gumagawa siya ng alkansiyang kawayan. Panahon ng pamumunga ng bungangkahoy sa kanilang bakuran, dahil maluwang ang kanilang bakuran ay maraming punong namumunga. Pinipitas nila ng kanyang inay ang ay mga bunga at itinitinda iyon sa palengke.

Mabili ang kanilang mga tindang prutas. Kapag nakaubos sila ng paninda ay agad siyang binibigyan ng pera sa kanyang inay.

“Salamat po, inay. Mayroon na naman akong panghulog sa aking alkansiya.” masayang sabi ni Boyet.

“Hayaan mo anak, bago siguro maubos ang mga bunga ng ating mga puno ay mapupuno na ang alkansiya mo,” sabi ng kanyang inay.

Napuno nga ang alkansiya ni Boyet. Masipag kasi siyang mag-ipon.

Nang malapit na ang pasukan ay nagkaroon ng malakas na bagyo at nasira ang mga tanim na palay ng tatay ni Boyet. Kakaunti lang ang kanilang inani. Nagkautang ang kanyang itay. Nag-alala naman ang inay ni Boyet. Malapit na ang pasukan at nawala ang inaasahan nilang panggagalingan ng pera.

“Baka hindi ka makapag-aral ngayong taong ito, anak,” malungkot na sabi ng kanyang inay.

“Nasira ang mga pananim natin dahil sa bagyo at may utang pa tayo.”

“Makakapagaral po ako, inay. Puno na po ang alkansiya ko. Ito ang gagamitin ko sa aking pag-aaral,” nakangiting sabi ni Boyet.

Nakapag-aral si Boyet ng pasukang iyon. Salamat at naisipan niyang mag-impok para sa darating na pangangailangan.

Aral sa Kwentong “Ang Alkansya Ni Boyet”

• Matutong mag-impok upang sa oras ng pangangailangan ay may madudukot.
• Ang mabuting bata ay karangalan sa magulang.

Huling Limang Oras

Isinulat ni silentwrider galing sa Wattpad

Tumunog na ang bell. Hudyat para magsiuwian na ang mga estudyanteng kagaya ko. Pero bakit ang aga? Siguro ay nagkaroon na naman ng biglaang pagpupulong ng mga guro para sa darating na foundation day. Mukhang umaayon sa akin ang tadhana dahil ngayon din ang pag-uwi ng aking ina galing sa abroad.

Nasasabik na ako dahil noong limang taong gulang lang ako ng huli ko siyang makita. Ano na kayang itsura nya ngayon na ako ay nasa ikalawang baitang na ng pagiging high school.

Sa aking pag uwi ay may nasulyapan akong isang babaeng umiiyak, tinulak ako ng aking pagkausyoso para tanungin kung bakit sya umiiyak.

“Ale, bakit po kayo umiiyak?” natanong ko sa babae.

“Hindi ko na kasi makikita ang aking anak habangbuhay.”

“Kung hindi ninyo po mamasamain, maari ho ba kayong sumama sa akin upang mawala ang inyong lungkot, iyon ay kung nais nyo lamang,” ang di ko mawari kung bakit ko nasabi.

Ang pagtango niya at pag-abot sa akin ng kanyang kamay ay senyales lamang ng kanyang pagpayag.

Hindi namin namamalayan ang oras habang kami ay magkasama, tila isang panaginip ang nangyayari. Sa kalagitnaan na aming kasiyahan ay nagwika ang ale, “Maari mo bang ipikit ang iyong mga mata?”

Sinunod ko ang kanyang utos at gayon na lamang ng maramdaman ko ang pagdampi ng kanyang mga labi sa aking noo at ang narinig ko ay ang kanyang pagsabi sa akin ng “Mahal Kita”.

Sa aking pagmulat ay nawala ang ale na hindi ko man lang naitanong kung ano ang kanyang pangalan. Biglang umihip ang malamig na hangin na niyakap ang aking buong paligid.

Hindi ko namalayan ang oras. Tiningnan ko ang aking relo.

“Aba, anong oras na kailangan ko na pa lang umuwi” nasabi ko sa aking sarili. Nilisan ko ang lugar na iyon ng may tanong na hindi ko alam kung kailan masasagot.

Sa aking pag-uwi ay nakita ko ang aking ama na tila kakatapos lang lumuha. Anong problema? Lumapit ako sa kanya at nagmano. Siya ay biglang nagwika,

“Anak iniwan na tayo ng nanay mo, namatay siya sa aksidente limang oras na ang nakalilipas.”

Imbis na umiyak ay naitanong ko lang sa kanya kung may litrato siya ng aking ina, nagulat na lamang ako sa aking nakita…

Hindi nya ako iniwan ng walang paalam. Ipinarating niya sa akin kung gaano ako kahalaga at kamahal niya.

Siya pala ang ale na aking nakasama kanina, ang umiiyak na ale.

Ang inakala ko na isang istranghero ay ang mahal kong ina. Kahit sa kaunting panahon ay nakasama ko siya. Sa huling limang oras ay pinuno ang buhay ko ng kasiyahan na noon ko lang naranasan.

Aral sa Kwentong “Huling Limang Oras”

• Laging iparamdam sa mga magulang kung gaano natin sila kamahal. Hindi sa lahat ng panahon ay makakasama natin sila kaya hangga’t maari ay sabihin natin ng madalas ang mga salitang “I love you” sa kanila at pahalagahan natin ang lahat ng sakripisyo nila sa atin.
• Kung ang iyong Ama o Ina ay nasa ibang bansa, maglaan ng oras upang makausap sila sa telepono man o sa mga chat. Maliit na bagay ito para sa atin ngunit sa kanila ay sobrang mahalaga nito. Kahit sa ganoong paraan ay maiparamdam mo na mahalaga sila sayo at kaya mo ring masakripisyo ng kahit kaunting oras para lang makasama sila.

Ang Mag-asawang Walang Anak

Noong unang panahon, may mag-asawang hindi biniyayaan ng Diyos ng kahit na isang anak sa loob ng labinlimang taong pagsasama. Sila ay sina Teban at Osang. Lahat ng paraan ay ginawa na nila ngunit wala ring nangyari. Dahil sa kabiguang ito, ibinuhos ng mag-asawa ang kanilang panahon sa pag aalaga na lang ng maraming hayop tulad ng aso, pusa, manok, pabo, baboy at iba pa. Bukod sa nalilibang sila sa pag-aalaga ng hayop, sila ay kumikita din dito.

Sa lipon ng mga alaga nilang hayop, ang pusang puti ang pinaka paborito ni Osang. Alagang-alaga ito ni Osang sa pagkain at inumin. Itinatabi pa niya ito sa pagtulog. Parang isang anak na ang turing ni Osang sa puting pusa.

Ngunit sa kabila ng kanilang pagiging abala sa pag-aalaga ng mga hayop, hindi pa rin sila nawawalan ng pag-asang magkaanak. Patuloy pa rin silang namamanata sa iba’t-ibang santo sa ibat-ibang lugar.

Sa isang malayong bayan na kanilang pinuntahan ay nangako si Osang na kung siya ay bibiyayaan ng isang anak ito ay hinding-hindi niya patatapakin sa lupa.

Ang kanilang kahilingan ay natupad. Hindi nagtagal at nagsilang si Osang ng isang babae at ito ay pinangalanan nilang Rosario. Lumaki si Rosario sa piling ng mapagpalang kamay nina Teban at Osang. Tulad ng kanyang pangako, hindi pinatutuntong ni Osang ang anak sa lupa kung kaya’t si Rosario ay hindi nakalalabas ng bahay.

Hanggang sa magdalaga na si Rosario ay hindi pa nasayad sa lupa ang mga paa nito. Nagkasundo ang mag-asawa na ipagtapat kay Rosario ang tungkol sa kanilang pangako. Naintindihan naman ni Rosario ang kalagayan ng mga magulang at iginalang niya ang bilin ng mga ito.

Kahit na hindi naglalabas ng bahay si Rosario, maraming binata pa rin ang nakabalita sa angking kagandahan ng dalaga. Dumadalaw sila at nanliligaw sa dalaga. May isang napupusuan si Rosario, siya ay si Antonio.

Isang araw ay dumalaw si Antonio kay Rosario. Tumawag siya sa labas ng bahay. Nagkataon naman na sa mga oras na iyon ay wala ang mga magulang ni Rosario. Dumungaw si Rosario sa bintana.

“Puwede ba akong makatuloy, mahal kong Rosario?” ang tanong ni Antonio.

“Hindi maari, wala rito ang mga magulang ko. Kabilin-bilinan nina Tatang at Nanang na huwag akong magpapatuloy ng tao sa loob ng bahay,” ang sagot ni Rosario.

“Kung ganoon, hindi naman siguro masama kung magkuwentu-han tayo dito sa hardin,” mungkahi Antonio.

Sa kapipilit ni Antonio ay napapayag din niyang makausap sila ni Rosario sa may hardin. Naisip ni Rosario na hindi naman siguro masama kung mag-usap sila sa hardin ni Antonio. Higit sigurong magagalit ang kanyang mga magulang kung patutuluyin niya sa loob ng bahay ang binata.

Ngunit pagtuntong na pagtuntong ni Rosario sa lupa ay biglang yumanig ang buong kapaligiran. Umagos ang tubig na hindi malaman kung saan nanggaling. Nilamon ng tubig ang kabahayan. Nagyakap sina Antonio at Rosario at humihingi ng saklolo. Walang tulong na dumating.

Kinahapunan ay dumating ang mag-asawang Teban at Osang. Laking gulat nila nang di makita ang kanilang bahay. Parang bula itong naglaho. Tanging isang ilog ang kanilang nagisnan at sa pusod ng ilog na ito ay naroroon ang dalawang buwaya.

Aral sa Kwentong “Ang Mag-asawang Walang Anak”

• Ang pagsuway sa utos ng mga magulang ay may kaakibat na parusa. Sanaying makinig at sundin ang utos nila.
• Huwag maging matigas ang ulo dahil para sa kapakanan din natin kaya madalas magpaalala ang ating mga magulang.
• Sikaping tuparin ang pangakong binitiwan mo sa iba upang hindi magkaroo ng problema.

Isang Aral para kay Armando

Laging naiisip ni Armando na napakarami namang ipinagbabawal ang ina sa kanya. Madalas niyang marinig ang “Huwag mong gawin ito,” “Huwag mong gawin iyan.” Sumasama ang loob niya kapag naririnig niya ang mga ito.

May isang bagay na talagang lagi niyang gustong gawin kahit ipinagbabawal ng ina – ang maligo sa ilog. “Napakabilis ng agos ng tubig sa ilog. Maliit ka pa at kaya kang ianod nito,” laging paalala ng ina.

Ngunit naniniwala si Armando na kaya niya. Marunong naman siyang lumangoy dahil tinuruan ng Tito Manuel niya. “Matatakutin lang talaga si Nanay,” sabi niya sa sarili. “Ang sarap siguro talagang lumangoy sa ilog. Mukhang kay la’mig ng tubig.”

Kaya nga, isang araw, kasama ng apat na kalarong bata, nagpunta sila sa ilog. Masaya silang naghubad ng kamiseta at tumalon sa tubig. Ang sarap maglaro sa tubig. Wiling-wili ang mga bata. Maya-maya, naisip ni Armando na lumangoy sa banda-bandang unahan. Unti-unti siyang umusad.

Bigla na lamang bumilis ang agos ng tubig at siya’y tinatangay na palayo, patungo sa malalim na parte ng ilog. Pinipilit niyang pigilan ang katawan ngunit hindi niya makaya ang malakas na agos ng tubig.

“Ben!” sigaw niya. “Saklolo!”

Ngunit hindi rin magaling lumangoy ang mga kasama niya. Napamulagat na lang sila sa di-masaklolohang kababata. Mabuti na lang at may biglang tumalong lalaki mula sa mga kahuyan. Naroon pala ang isang kanayon nila na may paiinuming baka.

Nasagip si Armando ng lalaki ngunit may ilang sandali bago siya nahulasan. “Salamat po, Mang Tacio. Akala ko’y katapusan ko na. Nagdasal po ako at kayo ay dumating. Dapat nga pala akong sumunod sa sinasabi ni Nanay.”

Tama si Armando. Batid ng mga magulang ang nararapat sa mga anak kaya dapat silang sundin. Ang isa pang natutuhan ni Armando ay kapag nasa panganib, tumawag agad sa Diyos at ang tulong ay darating.

Aral sa Kwentong “Isang Aral para kay Armando”

• Laging mkikinig sa payo at pangaral ng magulang dahil alam nila kung ano ang makakabuti para sa mga anak.
• Palaging tumawag sa Diyos sa oras ng panganib.

Matulunging Bata

Ang mabait, masipag, maalalahanin at mapagmahal na bata ay tumutulong nang kusa sa bahay, di lamang para sa sarili kundi pati sa mga magulang at mga kapatid.

Para sa aking sarili, ay inilalagay ko sa kanya-kanyang lalagyan ang lahat ng aking gamit sa paaralan, sa bahay at sa iba pa. Sa ganito, ay hindi ako maghahanap at mag-aaksaya ng panahon lalo na kung nagmamadali ako.

Hindi na rin ako makagagalitan. Laging nasa lugar ang mga libro, notebook, lapis, pentelpen, pad paper, school bag, payong, sapatos, at lahat-lahat na. Walang kakalat-kalat.

Sa Kuya at Ate ay tumutulong din ako lalo na kung sila ay abalang-abala sa ibang gawain. Pagdating nila mula sa paaralan ay sasalubong na ako sa hagdan pa lamang, upang kunin ang kanilang gamit at ilalagay ko na sa kani-kanilang lalagyan. Kapag nagpuputol ng panggatong ang Kuya ko ay iniaakyat ko na ang maliliit na piraso. Sa Ate naman, kapag nagwawalis, ay kukunin ko ang basahan at ako na ang magpupunas sa mga mesa at upuan.

Si Tatay at Nanay ay wala; sila ang gumagawa para sa amin. Ay, mayroon pala. Sabi ng Nanay na malaking tulong daw sa kanila ni Tatay kung ako, kaming magkakapatid, ay masunurin, masipag, magalang at malinis. Natutuwa daw sila at hindi raw nila nararamdaman ang pagod, at nagpapasalamat pa sa Panginoon.

Kaya naman maingat kami sa damit upang di sobrang marumi ang lalabhan. Takbo ako agad sa pagtulong kung kaya ko rin lamang gaya ng paghahanda sa hapag-kainan, pag-urong ng mga ito pagkatapos, paghugas at pagligpit.

Ang dami, ano? Pagnakagawian na ay walang mahirap. At napakasarap pang pakiramdaman at pakinggan ang, “Ay salamat! Mabait at matulungin ang aking anak!”

Aral sa Kwentong “Matulunging Bata”

• Ang taong matulungin ay nakakapag-papagaan sa mga gawain. Ugaliing tumulong ng walang hinihinging kapalit.
• Maraming nalulugod sa taong matulungin ngunit sa taong tamad marami ang naiinis.
• Laging ilagay sa tamang lalagyan ang iyong mga gamit upang madali mo itong mahagilap kung kinakailangan ng gamitin.

Nawa’y nasiyahan kayo sa mga halimbawa maikling kwento tungkol sa pamilya na inyong binasa. Napansin ninyo marahil na ilan sa mga kwento ay walang nakatalang may-akda. Ito ay dahil hindi namin natukoy ang orihinal na manunulat ng mga ito. Kung kayo po ay may impormasyon hinggil sa mga orihinal na may-akda, kayo po ay hinihikayat na makipag-ugnayan sa amin upang maitama at mai-kredit ng wasto ang kanilang mga akda.

Lubos kaming nagpapasalamat sa inyong paglaan ng oras sa pagbabasa at pagpapahalaga sa mga kwentong aming ibinahagi.